Η κεντρική ιδέα της πρότασης για την ανάπλαση του άξονα και της πλατείας Αριστοτέλους είναι αυτή του «αστικού πλεκτού». Οι διαγώνιες χαράξεις του πολεοδομικού σχεδίου Εμπράρ, που ορίζουν το αστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, γίνονται αφορμή και οδηγός για τη δημιουργία ενός νέου στραμμένου καννάβου για τον άξονα της Αριστοτέλους. Τα όρια του ιστορικού υποβάθρου του αστικού κέντρου βρίσκουν καινούθριο νόημα μέσα από τη διαμόρφωση του άξονα της Αριστοτέλους και γίνονται εργαλείο σχεδίασης. Αυτό το πλέξιμο αποτελεί και ένα σχόλιο για το πολυπολιτισμικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης και την ιστορική συνύπαρξη διαφορετικών εθνικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων, ίχνη των οποίων υπάρχουν και σήμερα και τα οποία είναι φανερά τόσο στον άξονα της Αριστοτέλους όσο και στα σημεία πολιτιστικού και ιστορικού ενδιαφέροντος που είναι σε άμεση σχέση και γειτνίαση με αυτόν.
Οι νέες διαγώνιες χαράξεις επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση του άξονα με τις στοές που τον διατρέχουν σε όλο του το μήκος, επιδιώκοντας τη διεύρυνση του χώρου αναφοράς τους. Ο χώρος εκτόνωσης των στοών νοητά επεκτείνεται με τις διαγώνιες χαράξεις του καννάβου, που αμβλύνουν το σχετικά σκληρό όριο μεταξύ των στοών και του άξονα.
Η μνημειακότητα του άξονα επαναπροσδιορίζεται ως πυκνωτής νοητών και χωρικών συνδέσεων. Το νέο σχεδιαστικό υπόβαθρο αξιώνει να αποτελέσει ένα συμπληρωματικό στρώμα στην ιστορική διαστρωμάτωση της πόλης. Οι διαγώνιες χαράξεις έρχονται να επαναπροσδιορίσουν τη μνημειακότητα του άξονα της Αριστοτέλους.
Η ιδέα του αστικού πλεκτού που διαμορφώνεται πάνω στον υπό στρέψη κάνναβο αποτελεί ένα καθολικό εργαλείο για την πρόταση. Από το επίπεδο διαμόρφωσης του πλακόστρωτου και των αρμών μέχρι το σχεδιασμό των στοιχείων του αστικού εξοπλισμού, ακολουθείται η ίδια μεθοδολογία και τα ίδια σχεδιαστικά εργαλεία. Η εναλλαγή της κλίμακας , οι νέες σχέσεις του άξονα με το αστικό πράσινο και τις εμβληματικές στοές κάτω από τις όψεις των κτιρίων του άξονα της Αριστοτέλους συμβάλλουν στη δημιουργία νέων χωρικών σχέσεων σε διαφορετικά επίπεδα. Η αναγκαία πολυπλοκότητα και η εναλλαγή χωρικών εμπειριών κατά μήκος του άξονα επιτυγχάνονται μέσα από μία ενιαία σχεδιαστική αντιμετώπιση.
Το ενιαίο και ομοιογενές πλακόστρωτο που διαμορφώνεται διαπερνά όλο τον άξονα, τις στοές, τους ενδιάμεσους δρόμους και την πλατεία Αριστοτέλους. Η πληρότητα της πρότασης ενισχύεται από τη λογική που εισάγεται για ένα νέο κοινό χώρο. Αυτός είναι ένας ενιαίος οργανισμός στον οποίο η κοινή χρήση του χώρου μπορεί να συμβαίνει στη βάση της συνύπαρξης, της συμπερίληψης και της ισότιμης πρόσβασης.
Οι χώροι με καθιστικά που προβλέπονται στην πρόταση λειτουργούν ως κοινοί ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν ικανοποιητικά σε μία τέτοια απαίτηση. Τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος μπορούν να εξυπηρετούν σε αυτούς τους χώρους χωρίς να τους δεσμεύουν μόνιμα.
Οι αναλογίες της πλατείας Αριστοτέλους μεταβάλλονται μέσω του στοιχείου του νερού που αναδύεται και διαμορφώνει μια πιο «προστατευμένη» πλατεία ή όταν το νερό υποχωρεί και η πλατεία μεγαλώνει. Έτσι η πλατεία Αριστοτέλους ενισχύεται ως χώρος συνάντησης, παιχνιδιού, αναψυχής και εκδηλώσεων με το δυναμικό στοιχείο του νερού να δίνει τη δυνατότητα πολλαπλών διαμορφώσεων ανάλογα με την περίσταση.
Η φύτευση διαμορφώνεται στη λογική ενός αστικού οικοσυστήματος. Σε κάθε στρατηγικό «ξεφλούδισμα» του πλακόστρωτου υπόβαθρου ποικιλίες δέντρων και φυτών ξεπροβάλλουν με εναλλαγές στο ύψος και στο είδος δημιουργώντας χώρους και κατευθύνοντας φυγές, οπτικές και πραγματικές.
Έτσι η νέα πρόταση για τον άξονα της Αριστοτέλους, επαναπροσδιορίζει μία σύγχρονη αστική μνημειακότητα με σεβασμό στην πλούσια και πολυπολιτισμική ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα επιδιώκει να είναι ένας σύγχρονος αστικός δημόσιος χώρος συμπεριληπτικός και προσβάσιμος, που επιτρέπει τη συνύπαρξη, τη συνάντηση και την αλληλοδιαπλοκή. Η λογική του κοινού χώρου διαπερνάει όλη τη σχεδιαστική πρόταση και τη διαμόρφωση των χώρων στάσης αλλά και τη σχέση με του δρόμους που σήμερα τεμαχίζουν τον άξονα της Αριστοτέλους.
The central idea of
our
proposal for the regeneration
of the axis and Aristotelous
Square is that of the “urban knit”. The diagonal outlines
of the Emprar urban plan, which define the urban center of
Thessaloniki, become the
guide for the creation of a new rotated
grid for the Aristotelous
axis.
The boundaries of the historical background of the urban center find
a new meaning through the formation of the Aristotelous
axis
and become a design tool. This knitt is also a commentary on the
multicultural past of Thessaloniki and the historical coexistence of
different national, cultural and religious identities. These
traditions’ traces
of which still exist today and which are evident both on
the Aristotelous
axis
and at
the points of cultural and historical interest that are
in proximity to the
axis.
The
new diagonal engravings seek to redefine the relationship of the axis
with the arcades
that run along its entire length, seeking to expand their reference
space. The expansion space of the arcades
is conceptually expanded by the diagonal grooves of the grid, which
soften the relatively hard limits
between the arcades
and the axis.
The
axis’
monumentality
is redefined as a capacitor of imaginary and spatial connections. The
new design background claims to be an additional layer on
the historical city’s
stratification.
The diagonal engravings come to redefine the monumentality of the
Aristotelous
axis.
The idea of
the urban knit formed on the twisted grid
is a universal tool for the proposal. The
same methodology and the same design tools are followed from
the level of the
paving configuration
and its
joints
to the urban
equipment design.
The alternation of the scale, the new axis’
relations
with the urban vegetation
and the emblematic arcades
under the buildings’
facades
contribute to the creation of new spatial relations at different
levels. The necessary complexity and alternation of spatial
experiences along the axis are achieved through a single design
approach.
Thus, the new
proposal for the Aristotelous
axis,
redefines a modern urban monument with respect to the rich and
multicultural history of the city of Thessaloniki. At the same time
it seeks to be a modern urban public space inclusive and accessible,
allowing coexistence, encounter and intertwining. The logic of the
common space permeates the whole design proposal and the
configuration of the seating
spaces
and paths but
also the relation with the streets that today intersect
the
Aristotelous
Axis.